Σαν το πουλί στην καταιγίδα...

 Σάρκα ,για όσο σε βαστάω
σφιχτή σαν τ' άγριο το λιθάρι,
κι όπως ο λύκος το τομάρι
μόνο μου ντύμα εσέ φοράω,

και τρέχω σαν τ' αθώο αγρίμι
και στ' άγια τα βουνά αγιάζω
καθώς τ' ανείδωτα σπουδάζω
μες στη Συμπαντική τη μνήμη,


είμαι παιδί στα δεκατρία!
Τι λέω; Αγέννητος ακόμα
πλανιέμαι σ' ένα αιθέριο δώμα
όπού 'χει κράτος κι εξουσία,

  η Όστρια,ο κεραυνός, το χιόνι,
ο μέρμηγκας, το πεταλούδι,
της Τραμουντάνας το τραγούδι,
η όχεντρα, η βροχή, τ' αηδόνι,

κι εκεί πορεύομαι, με δίχως
μπούσουλα μήτε και πυξίδα,
σαν το πουλί στην καταιγίδα,
που τ' οδηγάει μονάχα ο χτύπος

του αιμάτου στην τρελή του φλέβα,
κι έτσι ασυντρόφευτο και μόνο 

ψάχνει στο πούσι των αιώνων 

τ' Άφθαρτο,το Υψηλό,το Μέγα! 

ά.